Cześć!
W zeszły weekend bawiliśmy się na międzypokoleniowym rajdzie „Półmetek Barbórki”, który odbył się na Przełęczy Knurowskiej. W sobotę niektórzy udali się na wycieczkę na Turbacz, inni wybrali słodkie lenistwo. Wieczorem natomiast ze śpiewem na ustach wspólnie zasiedliśmy przy ognisku, a nawet odbył się mecz siatkówki o bliżej nieokreślonych zasadach. Fajnie, że jesteście 
Do zobaczenia za pół roku na Barbórce!
Grupa „rannych ptaszków”, którym udało się wstać na zdjęcie ;)
Oprócz wycieczki na Ukrainę odbył się jeszcze jeden majówkowy wyjazd – tym razem w nieco bardziej odległe i chłodniejsze rejony. W (podobno szczęśliwej) liczbie 7 osób zwiedziliśmy Norwegię. Plan naszej podróży był od początku idealnie określony, a opierał się na dwóch punktach: dolatujemy i zwiedzamy co popadnie
Pierwszy punkt planu zrealizowany perfekcyjnie!
Lądowanie w Trondheim mieliśmy około 22:30, gdzie idealna organizacja dała nam się po raz pierwszy. Optymistycznie założyliśmy, że bez problemu zmieścimy się w 7 – osobowym aucie. Rzeczywiście, my się zmieściliśmy, ale nasze bagaże miały z tym dużo większy problem. Po krótkich negocjacjach udało nam się wymienić nasz środek transportu na większy – 9 – osobowy. Wszyscy byli zadowoleni, no może poza kierowcą który na początku dość nieśmiale zapoznawał się z maszyną, którą przyszło mu prowadzić przez najbliższy tydzień.
A to miał „przyjemność” prowadzić Łukasz ;)
Z powodu problemów z samochodem, lotnisko udało nam się opuścić dopiero po kilku godzinach, więc pozostałą część tego dnia spędziliśmy na nocnym szukaniu miejsca na nocleg. Efekty naszych poszukiwań możecie zobaczyć poniżej.
Zimno i zaraz przy drodze – tak się kończy szukanie noclegu po ciemku.
Na szczęście proste plany mają to do siebie, że nie da się w nich wiele zepsuć, więc dalsza część wyjazdu, choć dość chaotyczna, to okazała się być bardzo udana. Naszym pierwszym większym celem (i jak się potem okazało, praktycznie ostatnim) była chwalona przez wszystkich Droga Atlantycka, znajdująca się na południe od nas. Dotarcie do niej zajęło nam jakieś 2 dni, gdyż wiedzeni oszczędnością staraliśmy się, gdy tylko to było możliwe unikać przepraw promami, które są tam dość popularne. Mimo to, Norwegia potrafi zachwycić swoim pięknem praktycznie w każdym miejscu, więc drobne nadłożenie drogi pozwoliło nam zwiedzić jeszcze więcej miejsc wartych zobaczenia. Te, o których najbardziej trzeba wspomnieć, to dwie doliniki w okolicach parku narodowego Innerdalen. Na miejscu okazało się, że w tym samym czasie, kiedy na Ukrainie skóra schodzi od nadmiaru słońca, w Norwegii w niektórych miejscach nie zdążyła jeszcze zniknąć zima.
Niby wiosna, a jednak zima.
Gdzie jest Grzesiek?
Najważniejsze to być przygotowanym na wszytko, nawet na przemoknięcie butów.
Słynny most na Drodze Atlantyckiej.
Wcześniej wspomniałem, że Droga Atlantycka była jednym z ostatnich naszych większych celów. Stało się tak z kilku powodów. Po pierwsze, większość bardziej znanych turystycznie punktów znajdowała się na południe od nas, a niestety deszczowa pogoda kazała nam uciekać ku trochę bardziej słonecznej północy. Po drugie, łatwo zauważyć, że droga ta, choć ładna i ciekawa, to jednak tyle samo radości daje zwiedzanie każdego innego fragmentu Norwegii, który niekoniecznie opisany jest w przewodnikach.
Tak jest tam, gdzie według map nie ma nic ciekawego.
Pozostałe dni upłynęły nam na zwiedzaniu wszystkiego, co tylko wydało nam się interesujące, jedzeniu wątpliwej jakości obiadów i przesłuchiwaniu podczas jazdy hitów ostatnich dekad. W tej części wyjazdu pogoda trochę mniej nas rozpieszczała, racząc nas na zmianę trwającymi prawie cały dzień deszczami i nagłymi atakami pięknej pogody. Ostatecznie, najbardziej wysuniętym punktem na północ, do którego udało nam się dotrzeć, było miasteczko Namsos.
Ukryte jeziorka na wyspie Otteroya
Kiedy nieciekawa pogoda stwarza idealne warunki do zdjęć (jezioro Snåsnavatnet)
A to już 2 godziny po zrobieniu zdjęcia powyżej.
Ostatnie dwie noce spędziliśmy na campingach, korzystając z dobroci cywilizacji takich jak prysznic czy kuchnia i powoli starając się pogodzić z nieuchronnie nadchodzącym powrotem do Polski. W dzień wylotu zdecydowaliśmy się jeszcze na zwiedzenie Trondheim, jednak zgodnie z przewidywaniami Norwegia ma dużo więcej do zaoferowania na łonie natury niż w swoich niezbyt imponujących miastach.
W Krakowie wylądowaliśmy w niedzielę o 19:40, gdzie skuszeni niższymi cenami i spragnieni prawdziwego mięsa (parówki to nie mięso!) wybraliśmy się jeszcze na wspólne burgery 
Czyści, najedzeni i szczęśliwi
Norwegia powitała nas pięknymi widokami, kapryśną pogodą i chłodnymi nocami. Norweskie ceny noclegów, jedzenia i zasadniczo wszystkiego są bardzo wysokie, jednakże nasz sposób podróżowania nie dość że dawał bardzo dużą swobodę, to jeszcze był jedynym, na jaki można sobie pozwolić przeciętny student. Łącznie udało nam się przejechać jakieś 1700km po drogach tego kraju, co jest tak naprawdę drobnym fragmentem tego, co ma on do zaoferowania.
Przykładowe ceny w Norwegii:
Kurs NOK:1 korona norweska ≈ 0,45 złotego polskiego
W ostatnim czasie Koliba w dość licznym, bo 15-osobowym składzie, gościła na Ukrainie. Celem wyjazdu majówkowego były kolejno: Połonina Borżawa, Krasna oraz pasmo Świdowca. Wszak wyjazdy na Ukrainę okraszone mogą być nutką sentymentalizmu ze względu na wspomnienie rozmiaru dawnych granic państwa Polskiego, tak wspomniane pasma całkowicie w jego granicach nigdy się nie znalazły. Po kolei.
Od kolei właśnie się zaczęło. Piątkowym popołudniem grupa kolibowiczów wyruszyła w kierunku Przemyśla, by po przejściu granicy na piechotę dotrzeć do Lwowa busem i przenocować w jednym z nieodległych dworcowi kolejowemu hosteli. Długo trwała debata na temat miejsca rozpoczęcia wędrówki, gdyż nie wszystkim uczestnikom udało się dotrzeć do Lwowa na czas. Ostatecznie stanęło na dojeździe nie do Wołowca, a do miejsca położonego na kolejowej magistrali do Mukaczewa kilka stacji dalej i oznaczonego jako „станція 1662 км”. Podróż trwała tylko 5 godzin – niecałe 200 km. Dzięki temu, już po zanotowaniu pierwszego biwaku w warunkach połonińskich, mogliśmy kolejnego dnia pozwolić sobie na zdobycie najwyższego szczytu Połoniny Borżawy, którym jest Stij/Stoj (1677 lub 1681 m npm – tak, Ukraińcy lubią podawać różne wartości wysokości).
Pozostałości po radzieckiej stacji radarowej na szczycie Stija.
Stij w koronie Beskidów. Nowohucki Oddział PTTK pozdrawia.
Tłumy Kolibantów.
W tym wariancie ścigający nas Darek oczekiwał na Gimbie, poważanym w środowisku „morskookich” turystów oraz paralotniarzy szczycie (dostęp dzięki wyciągowi). Po znacznej poprawie pogody popołudniem i skutkującymi tym faktem pierwszymi oparzeniami, już w krajobrazie bardziej bieszczadzkim niż babiogróskim, udało się dotrzeć do Przełęczy Przysłop. Ok. 22 km trasy z ciężkim plecakiem (niektórzy mieli zapasy na długie 9 dni!) i sumą podejść równej ok. 1200 m mogło dać się we znaki. Kolejnego dnia na wejście na Połoninę Kuk zdecydowało się tylko 20% uczestników wyprawy – reszta spokojnym krokiem schodziła w kierunku Mizhirii, by jeszcze po drodze móc nieco odświeżyć się w pierwszym ze sklepów oraz złapać stopa na 12 osób. Po znalezieniu kwatery w centrum miasteczka nadszedł czas rzewnych pożegnań.
Sielankowe zejście do Mizhirii. Widok na wyższą część Borżawy, dominuje Żyd-Magura.
Autostop na 24 stopy.
Rankiem 6 osób udało się w drogę powrotną do Lwowa i dalej do Polski. Brawurowa dziewiątka musiała podzielić się i łapać taksówkę do Kołoczawy, by z powodzeniem móc zrealizować plan dnia – wdrapać się na najwyższe wzniesienie Połoniny Krasnej, którym jest Syhłański (1564 m npm). Z przyczyn zdrowotnych, w połączeniu z problemami komunikacyjnymi jak i zanotowaniem ubytku w bagażu jednego z uczestników drugiej grupy, nie udało się wspólnie wykonać wspomnianego w poprzednim zdaniu zadania. Pierwsza zanocowała na połoninie, a pozostali zdobyli najwyższy szczyt na lekko, by na nocleg zejść w doliny.
Pakowanie się na taksówkę w ten sposób może zaskutkować stratami bagażu.
W drodze na Syhłański. W tle Gorgany – Strimba.
Takie tam pozostałości planów przeciągnięcia gazociągu przez grzbiet.
Piękno Połoniny Krasnej.
Dopiero kolejnego dnia, wieczorem, doszło do spotkania kolibowych wędrowców – już w Ust Czornej. W międzyczasie w kierunku Lwowa ewakuowali się Ania z Mateuszem. Przed pozostałą siódemką została już ostatnia, choć w sumie najbardziej wymagająca fizycznie część wyjazdu – najdłuższe w Europie pasmo połonińskie, a więc Świdowiec z najwyższą Bliźnicą (1881 m npm). Wędrówka trwała 3 dni – z czego 2.5 dnia, nieprzerwanie, połoniną. Dopiero ostatnie dwa dni wiązały się z opadami deszczu – typowe konwekcyjne, popołudniowe górskie burze. Nad Niziną Węgierską czy Podkarpaciem nieustannie widniało błękitne niebo bez jednej choćby chmurki. Dziwnie to zabrzmi, ale mimo wszystko w całym tym trwającym niemal 9 dni skwarze opady były może nie oczekiwane, ale jak najbardziej mile widziane – niektórym skóra zdążyła zejść w co bardziej podatnych miejscach po dwakroć.
Tuż po wyjściu z lasu w drodze z Ust-Czornej na Tempę.
Na horyzoncie miejsce pierwszego noclegu na Świdowcu.
Od głównego grzbietu Świdowca odchodzą południkowo liczne płaje (zalesione). Na horyzoncie pogranicze rumuńsko-ukraińskie – Marmarosze (w części ukraińskiej zwane Górami Rachowskimi).
Zmiana pogody.
Wielka Bliźnica, 1881 m npm. „A po burzy spokój”.
Bliźnica. W tle Czarnohora.
Pamiątkowa fotka na szczycie.
Ostatni, trzeci dzień wędrowania przez Świdowiec, stanowił pożegnanie z górami. Zejście do malowniczo położonych Kwasów oraz możliwość zjedzenia tam czegoś, co mimo wszystko częściej spotyka się w dolinach aniżeli w górach, była bardzo przyjemnym doświadczeniem. Oczekiwanie na dworcu na nocny pociąg przy jednotorowej w tym miejscu linii kolejowej relacji Rachów-Lwów mogło w pamięci nieco bardziej doświadczonych kolibowiczów przywołać wspomnienia sprzed lat. Jakim cudem przed laty nie stanowiło problemu umycie się w pobliskim „źródełku”..?
Kwasy.
Pobudka we Lwowie po bardzo krótkiej nocy, obfite śniadanie w sprawdzonej knajpie i droga na Szeginie. Na pożegnanie z upalnym słońcem 3 godziny stania w kolejce na pieszym przejściu do Medyki. Zakupy w strefie bezcłowej, łapanie pociągu na Kraków i – licząc od godz. 1.03 (nocny pociąg z Kwasów – jak zawsze zgodnie z rozkładem) – po 22 godzinach spędzonych w podróży, udało się wrócić do miejsca rozpoczęcia wyjazdu. Ukraińskie góry raczył nas żarem lejącym się z nieba, względną trudnością w zdobyciu wody pitnej, ale przede wszystkim swą rozległością, pięknem i majestatem. Widoki w kierunku m.in. Bieszczadów Wschodnich, Gorganów, Marmaroszy, Czarnohory rozbudzały wyobraźnię i tylko wyostrzały nam apetyt na kolejne wyprawy w te urokliwe zakątki.
Koszty wyjazdu:
Poniżej orientacyjna punktacja do GOT. Priv po więcej szczegółów (w książeczce GOT należy umieścić też punkty pośrednie).
Z górskim pozdrowieniem,
Adrian Skoczylas – Kurczak
Cześć!
Już jutro będzie można spotkać nas podczas Dnia Otwartego AGH! Szukajcie nas w okolicach Biblioteki Głównej
A tak było kiedyś tam…;) fot. KSAF
Spokojnych, radosnych Świąt Wielkiej Nocy,
Życzymy Wam tyle ile w naszej mocy.
Smacznego jajka – tak mówi tradycja,
Tylko czy to wytrzyma kondycja?
Czas pozytywną energię ładować,
Żeby móc z nowym zapałem wędrować!
Przekażcie życzenia tacie i mamie,
A w czwartek pośpieszcie na kolibowe spotkanie
Wesołych Świąt!
