Marzenia i plany na dalekie wyjazdy kolibowe były ambitne. Jednak z oczywistych powodów, w obecnych czasach,zapadła decyzja na ograniczenie się do gór w Polsce. W Sudety zawsze jest jakoś nie po drodze w ciągu roku, a w dłuższe wyjazdy od kilku lat wywiewało nas na Ukrainę czy dalej. Dlatego obecnie ten kierunek był idealnym rozwiązaniem.

Grzbietem Izerów.

Zamaskowani w pociągach (zamaskowani -> bo w maskach, heheh…) dojechaliśmy do Szklarskiej Poręby, aby zacząć pierwszego dnia rozruchową trasą przez Góry Izerskie. I już tego dnia, pomimo piekielnego upału, poczuliśmy uroki „przypadkowego” kolekcjonowania szczytów z Korony Gór Polski w Sudetach – średnio ponad jeden szczyt na każde dwa dni marszu.

Za nisko mocują te tabliczki… Wysoka Kopa.

Pierwszy nocleg to pierwsza z wielu w Sudetach znakomitych wiat noclegowych, urozmaicona dodatkowo obowiązkową grą w frisbee i ogniskiem.

Nasz pierwszy nocleg.

Kolejny dzień to rozpoczęcie wędrówki przez Karkonosze, z Jakuszyc, przez Szrenicę, do Śnieżnych Kotłów, gdzie dołączyły do nas kolejne dwie osoby oraz powrócili nasi kolibowi „nosicze”, z „wyjątkowo potrzebnymi zapasami” na kolejne dni. Pokłony dla Was!

Liczne skalne ostańce – element tak charakterystyczny dla Karkonoszy… a na nim Koliba.

Śnieżne Kotły !

Pod wieczór dotarliśmy do chatki AKT Towarzystwa Bażynowego, miejsca wyjątkowego pod kątem zarówno otoczenia licznymi ostańcami skalnymi, jak i ogólnym klimatem turystycznym.

Poranny widok z pobliskich skałek.

Rano chatkowy zafundował nam iście przewodnicką wycieczkę po najbliższych formacjach skalnych, okraszoną licznymi historiami z życia chatki, ale o tym to ciii… Pomimo dość późnej pory wyruszenia na szlak, dotarliśmy w miarę szybko na najwyższy szczyt Karkonoszy i Sudetów – Śnieżkę. Dzięki temu, że  był środek tygodnia, udało nam się uniknąć przyjemności obcowania w kolejce na szczyt, jednak nie uciekliśmy od innego problemu – od towarzystwa ludzi kompletnie nieprzygotowanych do wędrówek górskich, ubranych w klapki i wrzeszczących na prawo i lewo… a nie, chwila, to było dwóch naszych kolibowiczów.

Klapki, żonobijka i… ponad 20-kilogramowy plecak – no dobra, to jednak kolibowicze! :P

To miłe, że pomimo braku jakichkolwiek umiejętności grania na gitarze (poza jednym kawałkiem i to tylko na jednej strunie) ktoś potrafi zrobić zdjęcie prezesa, zaprzeczające temu faktowi. :D

Nocleg w schronisku na Okraju zakończył karkonoską część trekkingu i po zejściu do Kowar ruszyliśmy zahaczyć o Rudawy Janowickie i (jakież zaskoczenie) zdobyć najwyższy ich szczyt – Skalnik.

Na Koniach Apokalipsy – skałkach niedaleko Skalnika. Nie lubię robić zdjęć z twarzami osób, to zbyt oczywiste.

Dzień, który z założenia miał być krótszą wędrówką, zakończyliśmy jednak niewiele przed zachodem słońca przy wyjątkowym wspólnym obiedzie z ogniska na stokach nad Czarnowem. Nigdy bym się nie spodziewał, że na takiej wyprawie zjem z ogniska „burgera” złożonego ze świeżo smażonego mięsa w plackach podpłomykowych / langoszopodobnych. <3

Lokalizacja Koliba Burgera.

Kolejne dwa dni to przejście niewielkimi pasmami południowej części Gór Wałbrzyskich, żeby dotrzeć w Góry Kamienne. Jedynego dnia gorszej pogody grupa starała się usilnie zgubić prezesa (ja sam z siebie się nie gubię przecież ). Takie pogorszenie pogody zaowocowało jednak w piękne widoki mijanych okolic.

Nocleg nad Krzeszowem.

Po ulewie w Górach Kamiennych.

Następny dzień to (znowu ) najwyższy szczyt pasma – Waligóra i dotarcie pod wieczór do ostatniego pasma górskiego na naszej trasie – Gór Sowich. Najwyższy ich szczyt zdobyty kolejnego dnia – Wielka Sowa był okazją do wykonania koncertu pod zatłoczoną wieżą wieńczącą jej kopułę szczytową.

Waligóra.

Koncert pod wieżą na Wielkiej Sowie.

Na Wielkiej Sowie niestety opuściła nas cześć ekipy, w tym też Radek i Gienek dlatego może ja (Kasia), przejmę teraz pałeczkę ;). Po miło przyjętych śpiewach na Wielkiej Sowie ruszyliśmy w stronę naszego ostatniego noclegu. Wyjazd zakończyliśmy w schronisku Zygmuntówka (pozdrowienia dla gospodarza – jakoś nie mogłam znaleźć tej łazienki na 10 piętrze ) śpiewami kolibowych pieśni do 4 nad ranem.

Ostatnie przecięcie szlaków i do domu.

A nie, chwila, znalazło się 3 śmiałków, którzy ruszyli dalej na kilka dni, aby zdobyć kolejny szczyt korony gór Polski – Śnieżnik.

W drodze powrotnej.

Ten rok jest wyjątkowy. Tylko czy w pozytywnym znaczeniu? – chyba każdy może sobie odpowiedzieć. Gdyby wszystko toczyło się w normalny sposób, bylibyśmy właśnie na ostatniej prostej przed obchodami klubowego 55-lecia, niestety, jak już pisaliśmy wcześniej, obchody muszą poczekać.

Jedno z pierwszych spotkań po przerwie przy ognisku – Gaiki.

W corocznym życiu kolibowym, można uznać, iż tkwimy w zimie, gdyż pierwszy odwołany z powodu epidemii wyjazd to było powitanie wiosny. ;P Jednak po okresie przestoju, zaczęły się z powrotem krótsze i mniejsze wyjazdy klubowe w okoliczne Beskidy, z noclegami po szałasach i w namiotach.

Pośród chmur w drodze do szałasu pod Baranią.

Kolibowa ekipa w Beskidzie Niskim.

W czerwcu miał miejsce wreszcie pierwszy wyjazd kilkudniowy, obejmujący włóczęgę po Beskidzie Niskim. Wędrówka po pustych i dzikich szlakach tej pięknej części Beskidów nigdy się nam nie znudzi.

W jednym ze stu przebytych brodów.

Idąc za ciosem gór „niespecjalnie wysokich” wybraliśmy się w rzadko przez nas odwiedzane Góry Świętokrzyskie. Arbuz był i mówi, że wyjazd udany.

Naprawdę był z nami cały czas arbuz!.. no może do połowy trasy. :P

Ruszając w Beskid Sądecki.

Ostatnim mniejszym wyjazdem była 3-dniowa wędrówka po Beskidzie Sądeckim. Wreszcie też ja na nim byłem to mogę jakieś zdjęcie od siebie dorzucić. Szałasy 30 minut od Hali Łabowskiej są genialnym miejscem, zwłaszcza jako schronienie w trakcie kilkogodzinnej nocnej burzy. W trakcie tych ulew mogliśmy snuć plany o zbliżającym się dłuższym wyjeździe w Sudety. Już teraz zdradzę, że o wyjeździe  bardzo udanym; więcej w następnym wpisie.

Wspólną decyzją podjęliśmy ważną, aczkolwiek smutną decyzję o odwołaniu obchodów 55-lecia klubu. Pomimo, że do planowanego terminu jeszcze kilka miesięcy, trudno przewidzieć sytuację i przygotować się do wydarzenia. Dlatego wstępnie przekładamy termin na następny rok, a w oczekiwaniu na lepsze czasy serdecznie zapraszamy do nadsyłania ciekawych, opisanych materiałów związanych z klubem i jego członkami na nasz adres: hkoliba@gmail.com. Niech nasze obchody 5x-lecia będą zapisem kompletnej historii naszej działalności!

Do zobaczenia i zdrowia!

Na ten nietypowy i w pewien sposób dziwny czas tego roku, życzymy wszystkim zdrowia i jak najszybszej możliwości spotkania się na górskim szlaku!

Zima w pełni… Dobra, zima w tym roku nie dopisuje. ale to nie przeszkodziło nam w organizacji posesyjnych Zjazdów na Bele Czym. Jednak zanim nadszedł czas wyjazdu, tydzień wcześniej odbył się tradycyjny, kolibowy bal przebierańców. Jako, że nie było przewodniego tematu do przebrań, na salce zebrała się różnorodna zbieranina bogów greckich, grzybiarzy-piwiarzy, błaznów i przegrywów sesyjnych (patrz prezes )… W takim towarzystwie, królową i królem balu, była też wyjątkowa para: Hestia i Klaun.

Pod Niemcową gdzie tradycyjnie odbywają się Zjazdy, wybraliśmy się w kolejny weekend w znakomitej pogodzie, a przede wszystkim ciepłej i niezimowej. Podobnie jak rok temu, na brak słońca narzekać nie mogliśmy, choć na zimową aurę owszem. Na szczęście ilość śniegu na stoku pod chatą była więcej niż wystarczająca.

Pomimo warunków sprzyjających „podziwianiu widoków na polankach” dotarliśmy pod Trześniowy Groń wyjątkowo wcześnie. Dzięki temu zjazdy na posiadanych jabłuszkach, karimatach, czy deskorolkach rozwijały się i przeobrażały także w walki na śnieżki i zrzucanie ludzi w śnieg… Aż do momentu, gdy każdy przemoczony wrócił do ogrzanej chaty suszyć siebie i ubrania. Dzień zakończyliśmy wspólnym śpiewograniem.

Zjazd na złamanej deskorolce…

…i już bez niej :-D

Wspólne suszenie się  śpiewanie .

Kolejny dzień rozpoczęty od nieco spóźnionej pobudki na wschód słońca, poświęciliśmy zejściu w doliny w różnych kierunkach. Lecz nie był to koniec wyjazdu dla dużej części ekipy, którzy nadal po dziś dzień wędrują po szlakach Beskidu Sądeckiego… a przynajmniej do wtorku. A ja właśnie jestem w drodze do Zwardonia. Ktoś się przyłącza szukać zaśnieżonych szałasów w Żywieckim?

Do zobaczenia!

A my dalej wędrujemy!